آلان کارداک معروفترین محقق روانپژوه فرانسوی است که در واقع وی را پرچمدار روانپژوهی نوین و گرد  آورنده  قواعد و اصول این مبحث اخلاقی و علمی باید دانست . او علاوه بر درجه دکترای پزشکی ، در رشته های تعلیم و تربیت و زبان شناسی هم ، مقامی شاخص کسب نموده است .در چند انجمن علمی از جمله در فرهنگستان سلطنتی {آراس} عضویت داشته و مباحث فیزیولوژی و هیئت شناسی و فیزیک و شیمی را تدریس کرده است .آلان کاردک در دوران جوانی ، هنگامی که فقط نوزده سال داشت . به طور جدی به مطالعه   پدیده های مغناطیسی (مانیه تیسم ) پرداخت و طولی نکشید که به دنبال یک سلسله تحقیقات عمیق درباره پدیده های  شگرف روحی ، بالاخره ناگزیر گردید . اذعان آورد که آدمی بعد از مرگ جسمانی کماکان به موجودیت خود ادامه می دهد و احیانا ممکن است از طریق (مدیوم ها ) بازماندگان زمینی ارتباط پیدا کند . همین که آلان کارداک نسبت به واقعیت

پدیده های روحی اطمینان یافت ، به یک سلسله آزمایش ها و ارتباط های پیاپی و طولانی دست زد . وی در این پژوهش چندان پشتکار و شایستگی نشان داد که تدوین راهنمایی های علمی در باب روانپژوهشی از جانب ارواح عالی به او واگذار گردید .


1.مدیوم های آثار فیزیکی

چنین مدیوم ها مخصوصا برای وقوع پدیده های مادی و محسوس استعداد دارند ، مانند حرکت کردن اجسام ، ایجاد اصوات و غیره .افراد این گروه را به دو دسته تقسیم می کنیم :

(گروه اول مدیومهای آگاه و گروه دوم مدیومهای نا آگاه)

مدیوم های آگاه کسانی هستند که به استعداد خودشان آگاهی دارند و اراده بر تولید پدیده می کنند .در بین اینگونه مدیوم ها بسیار به ندرت افرادی یافت می گردد  که با میل و اراده خودشان میتوانند آثاری فوق العاده مانند تعلیق فضائی اجسام سنگین و انتقال هوائی آنها و مخصوصا پیدایش اشباح و تجسم ارواح را سبب شوند .

گردش دورانی صفحه میز گرد و ضربه نوازی از طریق حرکات نوسانی پایه های آن و تولید ضربات داخلی را ساده ترین آثار فیزیکی باید بشمار آوریم ، اما همین پدیده های ساده را هم لازم است همواره مورد توجه قرار دهیم چون بعضی اوقات چنان نتایج جالبی آز آنها بر میخیزد که برای اقناع پژوهندگان جدید بسیار نافع است .

اینجا باید تذکر دهیم مدیوم هائی  که برای مخابره با عالم نامرئی از طریق نویسندگی یا گویندگی استعدادی دارند معمولا برای تولید آثار فیزیکی کمتر مستعد میباشند .استطاعت مدیومی هر قدر از یک جهت قوی تر است بهمان نسبت در جهت دیگر ضعیف تر خواهد بود.

….

مدیوم های نا آگاه که آنها را مدیومهای طبیعی هم گفته اند ،کسانی هستد که استعدادشان بدون توجه و اراده خودشان بکار گرفته میشود .اینگونه افراد به هیچوجه واقف به استعداد خود نیستند و هر اثر عادی هم که در جوارشان پدید آید از لحاظ آنها شگفت و غیر عادی نخواهد بود و چنان است که گوئی این قبیل حوادث بمنزله جزئی از وجود خودشان است .سزاوار است در چگونگی رفتار مدیومهای ناآگاه و حوادثی که در اطرافشان بروز میکند مراقبت و مطالعه شود و هر روانپژوه لازم است شرح آثار ناشی از اینگونه استعداد ها را جمع آوری و هر واقعه را با نکته سنجی و با دقت تجریه و تحلیل نماید . استعداد مدیومی ممکن است ناآگاهانه در هر سنی متجلی شود حتی در سنین کودکی و نوجوانی .

استعداد ناآگاه مدیومی نفسا نمی تواند نشانه نوعی بیماری باشد چون به هیچوجه مباینت با سلامت کامل ندارد . پس اگر یک مدیوم ناآگاه احیانا بیمار شود علت کسالتش را باید جای دیگر جستجو نمایند، زیرا به تجربه ثابت شده است که هیچ اقدام درمانی قادر نیست استعداد مزبور را بکلی نابود سازد. البته در بعضی از موارد امکان دارد که این خاصیت بدنبال ضعف مزاج بیشتر تجلی کند ، ولی در هر حال نمی تواند علت بیماری تلقی شود. اما اگر یک مدیوم نا آگاه به استعداد خود واقف شود و استفاده افراطی از آن کند آنوقت البته ممکن است برایش زیان آور شود . چون افراط در تولید آثار فیزیکی مستلزم اخراج سیالات حیاتی از بدن به مقادیر زیاد میباشد که احیانا ضعف نیروی جسمانی را بدنبال میاورد.

2. آدم های الکتریکی

افعده ای هستند که در ساختمان جسمانی آنها طبعا جریان برق وجود دارد به قسمیکه هرکس دستشانرا لمس نماید احساس تخلیه الکتریکی می کند .این افراد را گاهی به عنوان مدیوم های ناخوداگاه فیزیکی به شمار آورده اند در صورتیکه واقعا مدیوم نیستند،زیرا مدیوم کسی را میگوئیم که واسطه فعالیت یک روح باشد و حال اینکه آثار ناشی از این افراد منحصرا ناشی از جریان برق است . البته تصدیق می کنیم که آدم های الکتریکی خاصیت عجیبی دارند که شاید معلول نوعی دگرگونی شرایط عصبی باشد .ضمنا میدانیم که گاه بعضی از این افراد در عین حال نوعی استعداد مدیومی هم دارند ،ولی در هر حال مسلم است که این دو خاصیت بکلی جدا و مستقل ازیک دیگرند .بطوریکه بارها تذکر داده ایم تنها چیزیکه عاملیت ارواح را احیانا ثابت می کند، وقوع پدیده های هوشمندانه است و هر وقت که این جنبه محرز نباشد حق است پدیده را معلول عواملی منحصرا مادی بشمار آوریم . در مورد آدم های الکتریکی ضمنا لازم است بیفزائیم که احتمال دارد نتوان خاصیت این افراد را آنچنان متحول ساخت و یا توسعه داد که آنان را به

مدیومهای

فیزیکی تبدیل نماید.

در هر حال پژوهندگان قطعا در آینده این احتمال را آزمایش خواهد کرد .

 

3.مدیومهای حساس

مدیوم حساس به کسی می گویند که حضور ارواح را به طریقی نامعین احساس نماید و گاه چنان است که گوئی ارواح دست و پای مدیوم را آهسته لمس میکنند .حالتی است که خصوصیات مشخصی ندارد و معمولا مدیوم ها همگی باید تا حدی حساس باشند .در واقع حساسیت یک نوع خاصیت عمومی مدیومها می باشد و یک استطاعت مقدماتی است که لازمه هر نوع استعداد دیگر است . ضمنا حساسیت مدیومی را نباید با تاثرات جسمی یا عصبی اشتباه کرد ،زیرا اشخاصی هستند که با وجود اعصاب قوی کمابیش مجاورت ارواح را احساس میکنند و بلعکس افرادی هم هستند که بسیار تاثر پذیر بوده ولی هرگز حضور ارواح را متوجه نمی شوند.

بعضی اوقات این حساسیت در پی عادت به قدری حاد میشود که مدیوم علاوه بر تشخیص طبایع نیک یا بد ارواحی که در مجاورتش هستند حتی هویت آنها را گاهی میتواند معلوم بدارد ،مانند شخصی نابینا که معلوم نیست افرادی را که نزدش میروند با چه حسی تشخیص می دهد و میشناسد . مجاورت یک روح پیشرفته در مدیومهای حساس همیشه نوعی احساس مطبوع و ملایم بوجود میاورد ،در صورتیکه  نزدیکی ارواح عقب مانده اثری نامطبوع میبخشد که احیانا مدیوم را ناراحت و نگران میسازد.

4. مدیومهای شنوا

اینگونه مدیوم ها گفتار ارواح را میشنوند .گاهی اوقات صدائی است که در ذهن و در وجودشان طنین انداز میشود و اوقات دیگر صدائی مانند صوت انسان زنده است که واضح و روشن از خارج بگوششان میرسد .مدیوم های شنوا میتوانند مستقیما با ارواح گفتگو کنند و با بعضی ارواح که سابقه ارتباط دارند بلافاصله از لحن صدا هویتشانرا تشخیص میدهند.

افراد دیگر هم از طریق مدیوم های شنوا می توانند با آشنایان روحی ارتباط یابند و در این صورت مدیوم واسطه مکالمه آنها خواهد بود .

5.مدیومهای گویا

مدیومهای شنوا فقط آنچه را میشنوند بازگو میکنند، در صورتیکه مدیومهای گویا غالبا خودشان چیزی نمی شنوند بلکه اندام صوتی آنها مستقیما در اختیار روح قرار میگیرد مانند مدیوم های نویسنده ایکه دستشان تحت فرمان مستقیم روح کتابت میکند . وقتیکه روح بخواهد با افراد زنده وارد ارتباط شود از هر عضو مدیوم که برای برقراری رابطه مستعد است استفاده خواهد کرد،یعنی یک مدیوم دستش آلت ارتباط خواهد بود.دیگری گفتارش وسیله تبادل افکار میشود و سومی از طریق شنوائی واسطه اجرای مقصود میگردد .مدیومهای گویا معمولا بدون اینکه به گفتارشان توجهی داشته باشند سخن میگویند و غالبا مطالبی بر زبان جاری میسازند که بطوری فاحش دور از افکار و معلوماتشان بوده و حتی گاهی خارج از محدوده ادراکشان میباشد .این مدیوم ها با آنکه به هنگام بیداری و در حال طبیعی سخن میگویند اما موضوع گفتارشان را بندرت بخاطر می سپارند.زبان و حنجره این مدیومها ادواتی هستند .که به هنگام ارتباط تحت اختیار روح قرار میگیرند و اشخاص ثالث هم ممکن است از آن طریق با موجودات عالم نامرئی تبادل افکار کنند .

حالت بی خبری همیشه در مدیومهای گویا جنبه مطلق ندارد و افرادی از آنها گاه در لحظه ادای سخن از طریق الهامی به گفتارشان توجه پیدا میکنند. این مورد هم تنوعی از حالات مدیوم است.

 

6. مدیومهای بینا

این قبیل مدیومها خاصیت رویت ارواح را دارند.بعضی از آنها در حالت طبیعی و به موقع بیداری ارواح را می بینند و چگونگی واقعه را دقیقا بخاطر میسپارند، اما عده ای دیگر فقط در حالت سمنامبولی یا در وضعی نزدیک به آن قدرت دید خواهند داشت .استفاده مستمر از استعداد بینائی مدیومها در زمان بیداری باید از موارد بسیار استثنائی بشمار آید. این استعداد بطور کلی همیشه جنبه موقت دارد و در موقعیتهائی مخصوص متجلی می گردد.

خواب دیدن مردگان هم  شاید از انواع حالات مدیومی باشد ، اما مسلما ما  نمیتوانیم آن را بمنزله بینش مدیومی تلقی کنیم .

تجلی خودزا و اتفاقی اشباح را نبایستی با استعداد بینائی اشتباه گرفت .روئیت اتفاقی اشباح نسبتا فراوان است ،مخصوصا به هنگام مرگ عزیزان و آشنایانی که گوئی برای وداع بسراغ بازماندگان میروند.

 

7. مدیومهای سمنامبول (بیدار، خواب)

حالت سمنامبولی  ممکن است نوعی حالت مدیومی به شمار آید ،یا در واقع بهتر است گفته شود که در این دو حالت اکثر اوقات به یکدیگر پیوسته اند. کسی را سمنامبول میگوئیم که با عاملیت روح خودش عمل میکند ،یعنی هنگامی که روحش از قید قالب جسمانی آزادی نسبی یافته است در وراء محدوده حواس جسمانی می بیند و میشنود و ادراک میکند .در اینصورت چیزهائی را که کسی در وضع سمنامبولی بیان میدارد اقتباس از مدرکات و دانسته های خودش خواهد بود .وی معمولا صحیح تر از حالت طبیعی فکر میکند و معلوماتش به مراتب وسیعتر است چون روحش از قید ماده آزادتر است . اما یک مدیوم به منزله ابزار دست یک روح دیگر میباشد .وی تحت تاثیر و نفوذ یک روح خارجی قرار می گیرد و آنچه را که بیان میدارد معمولا از دانسته های خودش نیست .پس باید بگوئیم که یک سمنامبول ترجمان افکار خودش و یک مدیوم ترجمان افکار دیگران است .از طرف دیگر ، وقتیکه یک روح بتواند با مدیوم های عادی تماس بگیرد البته با مدیوم های سمنابول هم میتواند اخذ تماس کند و حتی بدانجهت که روح شخص سمنامبول نسبتا از ماده آزاد است غالبا ارتباط دو روح آسانتر قابل احراز خواهد بود . بسیاری از سمنامبول ها ارواح را به خوبی مشاهده و آنها را مثل مدیومهای بینا با نهایت دقت وصف میکنند ،هنگام مکالمه با ارواح جواب آنها را بازگو می نمایند ،اطلاعاتی را که خود بدانها وارد نیستند در اکثر موارد از ارواح جویا گشته و در اختیار متقاضیان میگذارند .

8. مدیومهای شفا بخش

مدیوم شفا بخش  کسی را گویند که بتواند بیمار را بدون تجویز دوا فقط از طریق لمس بدن یا با نگاه و حتی با اشاره دست شفا دهد . بعضیها میگویند اینگونه درمان عینا همان معالجه مغناطیسی است .پاسخ ما این است که البته در این رویه سیاله مغناطیسی هم نقشی عمده دارد ، اما اگر پدیده را به دقت بررسی کنیم می بینیم  در اینجا چیزی دیگری هم علاوه بر مغناطیس بایستی وجود داشته باشد .از لوازم معالجه مغناطیسی تکرار عمل بطور منظم و رعایت یک اسلوب مخصوص و پیگیر است ،حال آنکه در مورد استعداد شفا بخشی چنین الزامی وجود ندارد .درمان مغناطیسی هنگامی نتیجه مثبت خواهد داشت که توسط یک عامل مطلع و آزموده اجرا شود،و لیکن نیروی شفا بخشی در مدیومهای معالج یک استعداد ذاتی میباشد و بسیاری از آن مدیوم ها حتی سخنی هم از مغناطیس بگوششان نرسیده است .در مورد معالجات مدیومی گاه به مداخله یک نیروی فوق بشری گمان برده میشود مخصوصا هنگامیکه می بینیم اکثر این شفا دهندگان بموقع عمل متوسل به دعا میگردند .حال می دانیم دعا در واقع به منزله در خواست تماس با ارواح نیکان است.

9. مدیومهای کتابت مستقیم

اینگونه مدیوم ها افرادی هستند  که پدیده کتابت مستقیم در حضورشان تولید میشود و تعداد آنها تاکنون بسیار محدود بوده است . چنانکه قبلا هم گفته ایم پدیده کتابت مستقیم بدان سبب شایان اهمیت و مفید است که فاعلیت مستقیم موجوداتی نامرئی را در ایجاد اثر محرز و مسلم میدارد .فقط از طریق تجربه است که میتوان به وجود چنین استعداد واقف گردید و شاید گاهی هم هنگام ارتباط با ارواح حامی بتوان استفسار در این موضوع نمود .متناسب با کمیت استعدادی که موجود است حاصل کتابت مستقیم ممکن است به چند خط کج و معوج و بیمعنی منحصر باشد یا آنکه علامات و حروف و کلمات و عباراتی بر کاغذ نوشته شود ،حتی به ندرت مشاهده  شده است که چندین صفحه نوشته ،هم بدین ترتیب  بدست آمده است .معمولا برای اجرایی این آزمایش کافی خواهد بود یک برگ کاغذ سفید را تا کرده به مدت ده تا پانزده دقیقه و گاهی هم بیشتر در هر نقطه که مایل باشند و یا در مکانی که روح معین کند قرار دهند .دعا و تمرکز افکار و مراعات سکوت از شرایط اساسی برای توفیق آزمایش است ،بنابراین در محافل غیر جدی یا در حضور افرادی که دچار تشتت افکارند هرگز وقوع پدیده را منتظر نباید بود .

 

10. مدیوم های نویسنده

(مدیوم های ماشینی * القائی * نیمه ماشینی * الهامی* پیش آگاه)

نویسندگی با دست از سایر روش های ارتباطی بمراتب آسانتر و راحت تر و مخصوصا کامل تر است . با این اوصاف پژوهندگان باید بیشتر بدنبال این نوع ارتباط باشند چون با استفاده از این اسلوب ممکن است بطور مداوم و منظم با ارواح تماس حاصل کنند . در حین اینگونه ارتباط ها بهتر از هر طریقه دیگر میسر خواهد بود بر میزان ترقیات و معلومات و چگونگی خلق و خوی ارواح پی برده شود .

با استفاده از این طریقه که سهولت بیان را به نحو احسن متضمن است ارواح خواهند توانست نیات و افکارشان را با چندان تفصیل که مایل باشند بر ما عرضه بدارند و در اینصورت برای ما میسر خواهد بود آنرا بمقیاس یکدیگر سنجیده و افکار و شخصیت هر یک را ارزیابی نمائیم .از این گذشته ،باید بدانیم که استعداد  نویسندگی از هر خاصیت مدیومی دیگر بیشتر بوسیله تمرین قابل شکوفائی است.

(مدیوم های ماشینی)

مدیوم ماشینی کسی را می گوئیم که دستش را در اختیار روح مخاطب می گذارد .و بدون توجه و اراده خودش  مطالبی بر کاغذ می نویسد .اهمیت و ارزندگی این خاصیت آنست که افکار مدیوم در مطالبی که نوشته میشود هیچگونه دخالتی ندارد.

(مدیوم های القائی)

روح بجای آنکه دست مدیوم را در اختیار بگیرد و مستقیما چیزی بنویسد ممکن است مقاصد خود را از طریق انتقال فکر بروح مدیوم القاء نماید .

در این صورت او دیگر با دست مدیوم کاری ندارد بلکه فقط افکار خودش را منتقل بروح مدیوم میکند که وی هم دست جسمانی خودش را هدایت مینماید و دست هم مداد را به حرکت در میاورد. اینجا لازم است به مطلب مهمی توجه داشته باشیم که روح آزاد هرگز جای روح مدیوم را در پیکر جسمانی او نمیگیرد چون وی نمی تواند روح متجسد را از بدن خارج کند بلکه فقط از نزدیک با ارواح مدیوم تماس میگیرد و افکارش را به او القاء میکند در این میان روح مدیوم هم آنگونه نیست که بکلی بیکار بماند و فقط نقش مفعول را ایفا کند ،بلکه لازم است افکار روح آزاد را دریافت بدارد و بوسیله دست جسمانیش آنها را بدیگران ابلاغ نماید. هر وقت شیوه ارتباط بدینگونه باشد مدیوم قطعا توجه به مطالبی دارد که اضطرارا کتابت میکند و ضمنا میداند که نوشته اش مولد افکار خودش نیست . پس  افرادی را که استعدادشان در این حدود است مدیومهای القائی مینامیم .

(مدیوم های نیمه ماشینی)

در مورد مدیوم های ماشینی دست مدیوم بدون اراده خودش مستقیما توسط روح آزاد هدایت میشود ،در مورد مدیومهای القائی روح مدیوم برای کتابت افکاری که بر او القاء میشود دست جسمانی خودش را هدایت میکند ،اما در مورد مدیومهای نیمه ماشینی وضع مختلطی وجود دارد که میتوان گفت ترکیبی از دو حالت مزبور است .مدیوم نیمه ماشینی احساس می کند که دستش ناخواسته در حال حرکت است و ضمنا هر کلمه ای را که می نویسد فقط در حین نوشن متوجهش می شود .خلاصه اینکه مدیوم ماشینی فقط بعد از کتابت متوجه مطلب خواهد شد ،مدیوم القائی قبل از نوشتن مطلب آگاه بر آن می گردد و بالاخره مدیوم نیمه ماشینی بمرور و در حین نگارش مطالب موضوع را متوجه می گردد ، یعنی هر کلامی در همان لحظه کتابت به ذهنش خطور میکند . مدیومهای نیمه ماشینی از دو نوع دیگر فراوان ترند.

(مدیوم های الهامی)

هرکسی که در حال طبیعی یا در حالت خلسه افکاری بذهنش خطور کند که با پندارهای قبلی او نامتجانس است وی را میتوان در اعداد مدیوم های الهامی بشمار آورد. خاصیت الهام پذیری و استعداد مدیوم های القائی بسیار با یکدیگر شباهت دارند ،منتها در مورد الهام عاملیت یک شعور خارجی کمتر از مورد قبل محسوس است و تفکیک فکر الهامی از پندار خصوصی مدیوم دشوارتر است. چیزی که افکار الهامی را بهتر میتواند مشخص و متمایز سازد بی سابقگی و خود پیدائی این افکار خواهد بود . الهام از جانب ارواحی برما وارد میشود که بخواهد بقصد نیکو یا نیکوهیده در افکار ما نفوذ نمایند .معمولا الهام از جانب ارواح خیر اندیش است . اما چه سود که ما اکثر اوقات از توجه به راهنمائیهایشان خودداری میکنیم. در جریان زندگی روز مره وقتی که می خواهیم تصمیمی بگیریم احیانا افکاری بر ما الهام میشود که سزاوار توجهند. هر یک از افراد بشر را روح راهنما و مانوسش پشتیبانی میکند. راهنمایان روحی پیوسته حمایت شدگان خود را با افکاری سودمند و سازگار الهام میدهند و در اینصورت میتوان تایید کرد که افراد بشر همگی ازلحاظ الهام پذیری استعداد مدیومی دارند .این واقعیت اگر بکفایت در ذهن مردم رسوخ کند ، هر موقع که شخص نداند چه باید بگوید یا چگونه اقدامی شایسته است غالبا راه چاره ناگهان بر او الهام خواهد گشت.

پس شما ای خواننده گرامی ،اگر در واقع ضرورت با اعتماد و خلوص نیت از روح حامی خودتان استمداد جوئید خواهید دید که غالبا چه افکاری سازنده و غیر منتظر به ذهنتان خطور میکند . در مواردی هم که احیانا الهامی نرسد باز نباید مایوس شوید .چون متحمل است ضرورت باشد که چند صباحی فقط بشخص خودتان متکی باشید .هر فکری را که بما الهام می شود اگر بپنداریم در ذهن خودمان بوده است می بایست به محض تمایل بر ما آشکار میگردید .کسی که کور نباشد هر وقت بخواهد قادر است دیدگانش را بگشاید و ببیند و کسی هم که پنداری از خود دارد هر لحظه که مایل باشد بدان دسترسی  خواهد داشت ،پس اگر فکر مطلوب به محض اراده در نظرش متجلی نشود بدان معنی است که باید آنرا در جای دیگر غیر از ذهن خویشتن جستجو کرد .افرادی هستند که هر چند هوش و دانش آنها فوق العاده نیست ، اما بعضی اوقات در همان حال طبیعی ناگهان توانائی مشاعرشان ناخوداگاه بسی افزون میشود و استطاعت بیان و ادراکشان  موقتا بوجهی غیر منتظر گسترش پیدا میکند و نیز گاهی استعداد پیش آگاهی از امور آینده در آنان مشهود میگردد. در چنین لحظات الهام بخش است که افکاری نو یکی بعد از دیگری در ذهن خطور کرده و خود به خود زنجیروار به یکدیگر می پیوندند .حال آنکه اراده الهام گیرنده کوچکترین دخالتی در پیدایش این افکار و تنظیم آنها نداشته است .در اینگونه موارد محقق میشود که یک شعور برتر به یاری الهام گیرنده برخاسته و او را از کمک فکری خود مستفیض ساخته است .

کسانیکه در هر رشته از رشته های هنری و علمی به مقام نبوغ رسیده اند اعم از هنرمندان و دانشمندان و اهل ادب یا مانند آنها ،ارواحی پیشرفته بوده اند  که توانائی بسیط در تتبع نکات و استنباط احوال داشته اند .شایستگی چنان افراد موجبی است که از عالم ارواح افکار لازم جهت پیشبرد پاره ای نیات بدانها الهام گردد. نوابغ مذکور در مواقعی مخصوص مدیوم های ناخودآگاهی هستند که به گونه ای مبهم احساس نوعی آورش فکری میکنند و چه بسیار اوقات که آگاهانه طالب الهام میشوند و نیز میدانیم که مطلب کردن الهام با تقاضای تماس و مددجوئی از هوشمندان نامرئی مرادف است.

زیرا  یکمصاحبه مختصر روحی را در موضوع الهام از نظر میگذرانیم.

1. علت اصلی در بروز پدیده الهام چیست !

(روحی است که مطلبی را مخابره فکری میکند)

2.آیا موضوع الهام همیشه مربوط است به افشای بعضی نکات عمده و دقیق ؟

پاسخ ارواح (نه همیشه، چون غالبا به امور عادی زندگی هم مربوط میشود .فرض  می کنیم شما قصد عزیمت به مکانی را دارید ، ناگهان یک احساس مرموز و باطنی هشدارتان میدهد و اعلام خطر میکند ، یا یک آوای درونی شما را وقت دیگر توصیه به انجام کاری میکند که هرگز بدان نیندیشیده بودید .اینگونه الهامات در زندگانی افراد فراوان دیده میشود و بسیار قلیل اند کسانیکه در مدت عمر هرگز الهام نگرفته باشند.)

3. آیا مثلا یک نویسنده یا نقاش و یا موسیقیدان را هنگامی که الهام میگیرد میتوان بمنزله مدیوم تلقی کرد ؟

(البته ، چون روحش در چنان لحظات از مادیات آزادتر است و قسمتی از خواص اصلی و روحانی خود را باز یافته است و در این احوال افکار روح الهام دهنده را آسان تر جذب و درک میکند )

(مدیوم های پیش آگاه )

پیش آگاه یک نوع احساس مبهم است از وقایع آینده .این استعداد در بعضی اشخاص کمتر یا زیادتر موجود است خاصیت دید مضاعف داشته باشد،بعضی نتایج آتی را که از اوضاع جاری و ارتباط متقابل وقایع ناشی خواهد گشت روحش حدس بزند و یا مشاهده نماید .دوم اینکه ممکن است پیش بینی آینده از جمله مخابرات خفیه باشد .مدیوم پیش آگاه مخصوصا به کسی اطلاق میشود که راجع به وقایع آینده بتواند از ارواح بصیر کسب خبر کند و چنین استعداد را بواقع تنوعی از استعداد مدیومهای الهامی باید دانست.



  بر گرفته شده

از کتاب های آلان کارداک { کتاب ارتباط با ارواح}

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: